یادداشت | ۲۱ مارس، یادآور بیست و یکمین کروموزوم و یادآور تلاشی جهانی برای داشتن جهانی انسانی

همه چیز از یک تقسیم نامتعارف کروموزومی آغاز می شود و این " جدایی نادرست" درون سلولی، شبیه ترین انسان های روی زمین را خلق می کند. انسان هایی که  چهره هایشان، شیارهای کف دستشان، قد و قامتشان، بیماری ها و مشکلاتشان و البته روح کودکانه و منعطفشان، خیلی به یکدیگر شبیه است.
سالها از ارایه و انتشار نخستین توصیفات ساختاری این بیماری ژنتیکی توسط "جان لانگدان داون" گذشته است در واقع از سال ۱۸۶۶ تا کنون و امید به زندگی کودکان مبتلا به سندرم داون به لطف پیشرفت های دانش پزشکی و اقدامات و مداخلات به موقع توانبخشی و آموزشی، افزایش چشمگیری داشته است اما یک چیزهایی هنوز تغییر نکرده است. همان نگاهی که عده ای را به دلیل "متفاوت بودن" از همگان مجزا می کند و تاسف بار اینکه، قصه "جدایی نادرستِ درون سلولی"، در جامعه نیز، تکرار و تکثیر می شود.  
ناخودآگاه به یاد اساسی ترین ایده شکل گیری دیدگاه کارکردگرایی در جامعه شناسی و اصرار و تاکید طرفداران این دیدگاه در تشبیه جامعه به ارگانیسم زنده می افتم. اما انسان فراتر از یک ساختار فیزیولوژیک غریزه محور است و این روزها بیشتر از   هر زمانی به اثبات این "وجه مشخصه تاریخی" نیازمند.
به رسمیت شناختن تفاوت ها و تلاش برای بهره مندی همه شهروندان از حقوق اجتماعی برابر و آموزش و ترویج این آموزه انسانی به دیگران، مقدمه بازتعریف و توسعه مرزهای جامعه به معنای واقعی آن است.  تا آنجا که همه و همه در درون مرزهای این تعریف بگنجند و نیازی به یادآوری مکرر حقوق و وظایف و تکالیف نباشد.
۲۱ مارس، یادآور بیست و یکمین کروموزوم و یادآور تلاشی جهانی برای داشتن جهانی انسانی ست؛ جهانی که در آن سرعت از شتاب می ایستد و روبانی برای هیچ خط پایانی بسته نمی شود.
جهانی که به دغدغه ها و نگرانی های والدین دارای کودک مبتلا به سندرم داون با ترحم نمی نگرد و سعی در همراهی و حضوری تاثیرگذار دارد. جهانی که فارغ از هر برچسب و انگی، این افراد را می بیند و در کنارشان، آهسته تر صحبت و آرام تر حرکت می کند و سعی در به رخ کشیدن برتری های ذهنی و جسمی خود ندارد. جهانی که از کهولت و رخوت بدبینی و تعصب هزاره ها رد شده و به بلوغ  کافی برای حذف کلیشه ها رسیده است و می خواهد برای بروز و ظهور توانمندی های پنهان کلیه شهروندان به آنها فرصت " اندیشیدن" و " خلق کردن" بدهد.
بیاییم همه با هم برای داشتن این جهان اندیشه کنیم و وقت بگذاریم؛ فقط ۲۱ دقیقه